​Donderdag 25 juli, 7:30, alles ingeladen in de auto en klaar voor vertrek met Severine en de kindjes Maud en Lize en mijn schoonmama richting het noorden van Duitsland, naar de grote havenstad Hamburg om daar op zondag deel te nemen aan de Ironman 2019. Het slechte nieuws die dag was dat het een 38° C beloofde te worden, de airco in de auto zal dus hard mogen draaien. 
De eerste 500km van de rit verliepen voorspoedig, behalve de hitte die even op ons viel bij elke stop die we maakten om eens de beentjes te strekken of een plasje te maken.
Hoe dichter bij ons doel, hoe drukker het werd en ja hoor. De laatste 100 km  waren een ware hel om op onze bestemming te geraken.
De dag voordien bleek voor mijn makkertriathleet Koen De Ridder hetzelfde scenario weggelegd.
Na een lange, hete laatste file met een heel zieke dochter kwamen we rond 16u eindelijk aan op ons ruim en net appartement net buiten het centrum van de stad. Helaas was dochterlief Lize zo ziek en uitgedroogd dat Severine met haar de nacht diende door te brengen in het ziekenhuis op 1 km van ons verblijf. Een goede start van de voorbereiding op zo'n wedstrijd is dit niet te noemen maar kinderen en gezondheid gaan altijd voor! Na de paperassen in orde te brengen om de mutualiteiten overeen te laten stemmen konden Lize en mama naar de kamer om een infuus en medicatie toe te dienen in de hoop morgen veel beter te zijn.
Mijn plan om de eerste dag al naar de registratie te gaan viel in duigen. We zien morgen wel hoe het loopt.
Na toch een redelijke nachtrust en voldoende hydratatie en een goed ontbijt keerden we terug naar het "Kinderkrankenhaus Altona" om tegen de middag terug met z'n allen samen naar het appartement te gaan want Lize was al een hele andere meid dan de dag voordien. Na het grondige onderzoek van deze kinderartsen was de diagnose: Roodvonk. Je kan het maar timen he.
Met wat medicatie en de nodige zorg kwam ze er snel bovenop. In de namiddag kon ik dus naar de registratie om mijn materiaal op te halen voor de wedstrijd. Daar nog even naar de briefing luisteren met Koen om te weten te komen wat er ons precies te wachten zou staan. Allebei al een aantal Ironmans achter de rug, dus we konden ons al wel voorstellen wat er ging komen.
's Avonds nog een loopje gedaan van een 30-tal minuten, wat heel vlot ging. Verder bestond de avond uit materiaal prepareren en in de juiste wisselzakken steken, veel eten en vooral veel drinken want het was nog steeds warm in Hamburg.
Op zaterdag even een uurtje losfietsen in de voormiddag, de fiets testen, eten en in de namiddag met de metro naar de bike check - in om alles in te checken. De drukte van deze immense stad en het gedoe met al dat gerief en het over - en weer gehol begon een beetje op mijn systeem te werken wat betekent dat de wedstrijd mag komen. De laatste week voor een Ironman is immers de minst leuke week van de hele voorbereiding.
Rond 18u waren we terug in ons verblijf en kon ik de laatste zaken klaarzetten voor de racedag, bidons vullen, drinken en alweer eten ... Om negen uur bedje in en hopen dat slapen een beetje lukt. Mijn wekker liep af om half vier om alweer te eten en te drinken en dan met Severine en mijn broer en trouwe supporter Nathan (die ook na helse rit om zaterdag is aangekomen) naar de start te rijden met de auto. We konden daar, geloof het of niet, op 500m van de start, finish en wisselzone parkeren wat echt wel een geschenk uit de hemel was. Exact om 5:00 stapte ik de wisselzone binnen om al mijn zakken te controleren aan de kapstokken, mijn fiets klaar te maken, alle voeding op de juiste plaats te steken, wetsuit aan te doen, en naar de start te trekken. Na, samen met Koen, iedereen nog een laatste keer te groeten gingen we naar de startbox van het zwemmen om de rolling start aan te vatten. Om de 4 sec werden 4 atleten het water in gelaten om te beginnen aan hun Ironman van 3,8 km zwemmen in een gigantisch uitgestrekt meer in de binnenstad, 186 km fietsen (in dit geval) in de haven en langs de rivier de Elbe en een marathon te lopen van 42,295 km. Om 6:50 ben ik het water dan ingegaan om aan de race te beginnen. Het zwemmen verliep direct behoorlijk goed hoewel ik een beetje problemen had met de oriëntatie in het grote meer. Ik kon de boeien  moeilijk zien liggen en het eerste deel belemmerde de zon een beetje mijn zicht. Maar na 1:12 kon ik afklokken op de trappen en het water verlaten. Dan een loopje naar de wisseltent en naar de fiets om aan het fietsen te beginnen. Nu ja, een loopje, de wisselzone in Hamburg staat bekend als de langste wisselzone van Europa wat betekent dat deze van water naar uitgang bijna 1km omvat met 2500 fietsen in. Na een zestal minuten verliet ik T1 met de fiets. De eerste ronde maakten we dan al snel kennis met de Köhlbrandbrücke in de haven. Een hele lange, hoge brug naast alle andere bruggen in de haven. De wind liet zich al goed voelen en het beloofde een zware fietsproef te worden ondanks het vlakke parcours (slechts 400 hm). De eerste rond voelde ik mijn benen nauwelijks maar ik fiets altijd wel met wat reserve voor wat nog komt, nl. nog een ronde en een marathon. Het enige wat me wat stoorde was lichte hoofdpijn gedurende de hele fietsproef maar ik weet 100% zeker dat deze komt vanuit mijn nek. Vanaf de eerste meters lopen was deze verdwenen. Na het keerpunt aan de wisselzone bij het fietsen kon ik even zwaaien tussen al het volk in de richting van onze supporters (ondertussen was mijn schoonmama met de tweeling al opgehaald door mijn broer en Severine) die zich lieten horen. De tweede ronde wakkerde de wind nog wat harder aan en waren er erg zware stukken fietsen, maar alles verliep nog steeds volgens schema. Ik kruiste Koen even op een 20 tal km van het einde van het fietsen en kon nog gezwind roepen en zwaaien naar mijne maat.
Na exact 5:33 fietsen kon ik mijn fiets op zijn plaats in het rek hangen, even een sanitaire stop doen, mijn loopgerief aandoen en insmeren tegen de zon en vertrekken voor de afsluitende marathon van 4 ronden van 10,5 km. Ik zeg insmeren want het was behoorlijk warm met toch alweer een temperatuur van 28-30 °C in de lucht. De eerste ronde van het lopen verliep perfect volgens plan, ik voelde dat mijn benen nog wel even konden maar met de juiste dosering om een tempo van 10-11 km per uur aan te houden. Ik maakte ook direct kennis met het parcours dat niet echt vlak was te noemen met een paar bruggen (vals plat) in en één steile helling na een tunneltje, geen erge hoogtemeters maar wel pijnlijk voor de beentjes op dat moment. Na net geen uur kon ik mijn groene bandje halen, ronde één zat er op, even kijken naar de finishlijn al en dan maar links afslaan om de tweede ronde aan te vatten.
Daar merkte ik al snel dat het hele deelnemersveld al rake klappen kreeg. Ik zag al veel wandelaars met nog maar één bandje aan, de wind tijdens het fietsen en de warmte begon zijn tol te eisen.
Deze tweede ronde verliep nog steeds OK voor mij, mijn voeding lukte goed op tijd, water drinken in elke post en een klein beetje Iso. Veel sponsen met fris water bij me houden om de warmte tegen te houden want de warmte was merkelijk voelbaar, zeker op de zonnige stukken langs het parcours. Gelukkig lag een deel ook in de schaduw van de bomen langs het water. Hop, net iets over de 2u en het tweede, gele bandje bungelde al rond mijn pols. 
Een paar km verder (24km ver ongeveer) kwam de eerste patat. Mijn laatste fruitstickje dat ik probeerde te nemen, lag er direct uit, de maag protesteerde en gaf het signaal dat ze er genoeg van had. Mij niet vreemd dus we weten wat gedaan: enkel nog innemen wat nog lukt.
Alweer een paar km verder (na Koen ook al een paar keer gekruist te hebben en te merken dat hij me aan het naderen was) kwam de tweede patat, even stappen op een lastig stuk vals plat, energiepeil zakte zienderogen en Koen tikte me op de rug "Ca va manneken?" Even samen wat woorden gewisseld en gedacht om aan te pikken maar dat was op dat moment niet mogelijk. Aan het einde van de straat daar terug de loopbenen aanspreken maar het tempo was al gezakt naar een 9 km/u, maar goed, als ik zo kan overleven van post naar post (om de 2,5 km), door de bevoorrading stappen en veel drinken (cola, water, redbull,... alles wat nog lukt) en dan die 2,5 km telkens lopen dan kom ik er wel. Het is voor mij een bekend scenario, ik ben geen goede lopen en zal het ook nooit worden. Aan het einde van deze ellendige rond kon ik dan toch mijn blauwe bandje rond pols doen met telkens in het hoofd: "Overal waar ik nu voorbijkom, daar is dat de laatste keer!". Met deze gedacht en het plan om tussen de posten te lopen. Lukte het me om de laatste ronde toch beter af te leggen dan de derde ronde en om op 2 km van het einde het laatste, rode bandje aan te doen om richting de finish te lopen. Na de laatste bocht liep ik (al emotioneel) de rode loper op onder een luid gejuich van al dat volk, richting Rathausmarkt, zwaaiend naar Severine en de kindjes, mijn broer, ... en alle andere supporters om de laatste 200m in me op te nemen. Leeg gestreden kwam ik na 11:43:47 over de finish bij het gebrul van de speaker: "YOU ARE AN IRONMAN!!"
Yes, ik heb het alweer gehaald! Na Roth en Frankfurt nu ook Hamburg op mijn palmares. Koen bleek een tiental minuutjes voor mij gefinished en die stond mij op te wachten om elkaar in de armen te vliegen na deze lange strijd. Eventjes bekomen, medaille in ontvangst nemen en finishershirt, douchen, eten en drinken ... 
Eens we een beetje bij ons positieven waren konden we dolgelukkig naar onze aanhang om al ons materiaal op te halen en moe maar voldaan naar ons verblijf terug te keren, weg uit de drukte terug.
Ik mag terugkijken op een geslaagde wedstrijd. Blijkt een 863ste plaats overall van de 2500 age group atleten. De marathon zal voor mij altijd een gevecht zijn.
De dag nadien al terug naar huis met alweer een helse rit met files ... en met erg pijnlijke beentjes maar dat nemen we er graag bij. 

Ik wil ook nog even de tijd nemen om alle klanten, supporters, familie en vrienden te bedanken om zo te volgen en te supporteren van op afstand.
Bedankt aan Severine, mijn vrouwke, om de laatste maanden alles in het teken te stellen van deze ene dag. Bedankt aan familie en vrienden om me te steunen bij de trainingen en te helpen waar het kan. Bedankt aan Koen en zijn supporters. Het is een onvergetelijke ervaring om een Ironman te kunnen delen met een goede vriend. Bedankt om zo vaak samen te trainen bij deze maandenlange voorbereiding. Bedankt aan mijn broer om tot daar te komen voor die ene dag. 
Bedankt Sven, mijn velomakermakker, om me wat trainingstijd te gunnen tijdens de winkeluren, me te steunen en wat uren samen op de fiets te slijten.
Bedankt Dominic de Caluwé (Crescendo), mijne maat en coach, om me zo goed mogelijk klaar te stomen voor deze wedstrijd. Merci voor de professionele begeleiding en trainingen samen. 

Eind juni is niet enkel een drukke periode in onze winkel en op school. Er zijn ook een aantal mooie koersen in de buurt. Op een week tijd stond ik aan de start van 3 koersen: het jaarmarktcriterium voor Elite in Eeklo, het Meetjeslands Kampioenschap WAOD in Zomergem en de 1.18 wedstrijd voor Elite zonder contract in Zomergem. 
Voor Eeklo was de boodschap duidelijk: proberen zo lang mogelijk mee te kunnen in de sprints die telkens na de bochten van 180° in de Stationsstraat en de Boelare genomen moesten worden. Ik zag vooral in het begin van de wedstrijd enorm af maar kon de wedstrijd toch met een goed gevoel uitrijden en bolde ergens in de buik van het peloton binnen.
De dag nadien stond het Meetjeslands kampioenschap in Zomergem al op het programma. In het begin probeerde ik voorin post te vatten en mee te koersen maar ik moest het al snel bekopen. Ik zette me in de groep in de hoop m'n tweede adem terug te vinden maar kwam er nooit helemaal door. Meer dan meerijden en proberen aanklampen zat er niet meer in. Het aantal opgaves gaf achteraf wel aan dat de koers niet makkelijk was. Ik reed uit zonder nog echt mee te sprinten.
De laatste van de 3 koersen was de wedstrijd voor Elite zonder contract in Zomergem. Voor mij persoonlijk 1 van de mooiste parcoursen die er zijn. Het was zeer warm en daar had ik vooral in het begin van de koers toch wel wat last van. Er vormde zich een kopgroep die we eigenlijk de hele wedstrijd zagen rijden. Ik kon me in de tweede koershelft mengen in de achtervolging en sprong af en toe mee met een achtervolgend groepje. Veel ruimte kregen we echter nooit dus ik zette me in de laatste halve ronde op kop zodat ik uit het gewoel kon blijven. Echt sprinten zat er niet meer in daardoor maar ik kon ook hier weer ergens halverwege de groep eindigen. Een resultaat om tevreden mee te zijn.

Aangezien de afgelopen koersen redelijk goed gingen besloot ik het eens een stapje hoger te proberen. In Boekhoute stond op de laatste dag van mei een wedstrijd voor elite zonder contract op het programma. Op een mooi parcours werd het gas vanaf de eerste ronde goed opengedraaid. Het was een constant spervuur van aanvalspogingen dus het was een kwestie van goed bij te zaak te zijn. Er stond nog een goed voelbare wind dus de groep werd af en toe serieus op een lint getrokken. Toch kon ik me vrij goed handhaven en wist ik door een paar pittige momenten heen te bijten. In de laatste ronde kwam de hele groep nog samen en draaide de wedstrijd uit op een massasprint. Ik mengde me hier niet in en vermeed (terecht, want er waren nog 2 zware valpartijen) het gewoel. Uiteindelijk bolde ik in de buik van de groep binnen  leverde het me een 44e plaats op 72 deelnemers op na een wedstrijd aan een gemiddelde van 45,6km/u. Iets om tevreden mee te zijn.

Sven

Afgelopen zondag stond in Merelbeke de Open wedstrijd WAOD op het programma. Een wedstrijd van een kleine 90km op een zeer mooi parcours. Na een drukke week in Slovenië waar ik voor het Erasmus+ project van onze school op cursus ging was het even afwachten hoe het zou verlopen. Lange drukke dagen, (te) veel lekker eten en een dagje slenteren in Venetië zijn misschien is misschien de beste voorbereiding op een koers. Van bij de start ging het tempo al meteen stevig de hoogte in. Met 95 deelnemers was het ook zaak van niet te ver achteraan verzeild te geraken. Ik kwam steeds beter in de wedstrijd en kon op het einde meer en meer in de voorste regionen meedraaien. In de tweede wedstrijdhelft reden naast de grote kopgroep van een 20-tal renners ook meerdere groepjes weg uit het peloton. Ik kon meeschuiven met zo'n groepje wat uiteindelijk een 42e plaats opleverde na een wedstrijd aan een gemiddelde van 42,7 km/u.

Credits foto en video: Jonathan Van Kerchove

Na een lange periode zonder competitie besloot ik dat het toch tijd werd weer eens een rugnummer op te spelden. Met de start van het skeelerseizoen was het al even slikken dat ik er niet bij was en door de koersverslagen van verschillende koersende Facebookvrienden te lezen was Maria-Aalter de ideale koers om weer van start te gaan. Minder getraind dan tijdens m'n skeelerjaren, minder uitgerust en minder scherp (allen work in progress) was het een serieus vraagteken of en hoe lang ik zou kunnen volgen.
De strakke wind en het parcours met bochten waar de snelheid er telkens volledig uit ging zorgde ervoor dat het pittig werd. De hele groep werd regelmatig op de kant getrokken. Dat ik me veiligheidshalve in de 2e helft van het peloton had genesteld maakte het eigenlijk nog wat lastiger. Uiteindelijk kon ik de koers uitrijden ergens halverwege het peloton, op plaats 46 van de 76 starters. 

Dit jaar kreeg ik in voorbereiding op mijn Ironman in Hamburg op 28 juli 2019, de kans om voor de eerste keer in mijn leven op stage te gaan. Niet zoals Victor Campenaerts voor maanden maar voor een weekje op het eiland Mallorca. Dit met een groot deel van ons Endurance Team Adapp en de coach Dominic De Caluwé. Dit alles georganiseerd door de mannen van Bro.Go.
Momenteel ben ik aan de voorlaatste dag beland van dit avontuur op dit prachtige eiland.
We logeren hier in een prachtig resort aan de kust in het noorden van het eiland. Je wordt hier echt in de watten gelegd. Wat een luxe om enkel te hoeven denken aan eten, slapen, rusten en trainen.
Zaterdag vertrokken we op Zaventem om een twee uur later op bestemming te zijn en de eerste verkennende zwemtraining in het buitenbad van het resort aan te vatten. Op zondag stond al direct een zwemtraining 's morgens op het programma met zwemanalyse (videobeelden) onder water. Onder begeleiding van Griet van Brog.Go werd duidelijk dat er nog wat werk is aan de zwemtechniek. Na het ontbijt volgde dan de eerste fietsrit met de eerste hoogtemeters naar Cap Formentor. De eerste 1000 hoogtemeters waren een feit met een prachtig uitzicht als resultaat aan de vuurtoren. 's avonds werd dan nog 1u 10 gelopen.
Op maandag stond 's ochtends een zwemtraining uithoudingsvermogen op het programma met rit 2 nadien. 87 km met 1300 hoogtemeters waar ik een complete off- day had. De Col de Feminia, de Monte del Reis kon ik nog aan maar de Sa Colobra heb ik aan mij voorbij laten gaan wegens helemaal geen goed gevoel. Gelukkig bleef het tot nu toe bij deze ene dag en kon ik de rest van de week toch rekenen op een goed gevoel op de fiets. Dinsdag techniektraining in het zwembad en de koninginnenrit van de stage. 140 km met 2900 hoogtemeters over de Col de Feminia, de Pic Major, Col d' Honor. Alles ging van een leien dakje, hoewel ik er aan begon met een bang hartje gezien het gevoel gisteren.
Op woensdag kregen we de eerste triathlon van het seizoen voorgeschoteld: 2km zwemmen, 75km fietsen en 12 km lopen. Stevige "rustdag" dus.
Donderdag stond alweer een mooie fietsrit op het programma naar de andere kant van het eiland om daar de Randa te doen (de Cancellaraklim) 115 km met veel wind en deze helling. 
Vandaag, vrijdag de voorlaatste dag, opgestaan met heel veel wind alweer en koud en zeer bewolkt weer. Na een nuchterloopje terug de fiets op voor 110 km met 1300 hoogtemeters waaronder de Col de La Batalla. Een prachtige klim maar het weer zorgde voor een koude en nogal gevaarlijke afdaling.
Nu staat nog enkel een zwemtraining van een dik uur op het programma en morgen de beentjes nog eens pijnigen met de loopschoenen en dan zit een week trainen er alweer op.
De Balans van de week:
34 - 35 uren getraind:
1) zwemmen 9 - 10 km
2) fietsen 610 km met 8000 hoogtemeters met de Ridley Fenix SL, een echte topfiets om ook dit werk tot een goed einde te brengen.
3) lopen 50 km

De beentjes zijn wat moe en hebben na onze aankomst terug thuis morgen wel wat rust verdiend.
Bedankt aan Team Adapp voor deze mooie week, bedankt aan Sven om me een week verlof te geven ;), bedankt aan Severine om me een weekje weg te gunnen en merci aan de coach Dominic (Crescendo) voor de begeleiding. 

​
​

Ik mag dan wel met skeelerpensioen zijn, met sportpensioen ben ik nog lang niet. Na de marathon van Parijs schakelde ik over naar looptrainingen en fietstrainingen met als doel de bosduatlon van Lembeke. 
De looptrainingen kon ik niet volledig naar wens uitvoeren door een lichte overbelasting aan m'n enkel. Op goed geluk dan maar.
Het parcours lag er redelijk zwaar bij. Door de droogte lagen veel stroken nog vrij zanderig. Door de zware regen op de nacht en de ochtend voor de bosduatlon waren de stroken die goed bolden echter ook zwaar en nat geworden.
Bij het lopen vond ik vrij snel m'n goede tempo in het spoor van Tim (Tevels) waarmee ik samen naar de duatlon toegewerkt had. Ik wisselde als 44e na 3,2km lopen om aan m'n favoriete onderdeel, 20km op de MTB, te beginnen. De verstandhouding met m'n Cube Reaction was meteen goed en ik kon heel wat atleten inhalen. Met een uiteindelijk 12e fietstijd kon ik oprukken naar de 15e plaats. Deze plaats kon ik vasthouden tijdens het afsluitend loopnummer om te finishen in 1u04:08. Qua plaats deed ik nooit beter. Helaas waren de omstandigheden te zwaar om een tijd on het uur te behalen. Maybe next time!

Het stond al een tijdje vast en werd met de start van het Fixoveloverhaal bevestigd als een goede keuze: 2018 zou m'n laatste skeelerseizoen worden. Het behalen van het WK marathon in Nederland en het EK marathon in Oostende werden m'n laatste doelen.
TIjdens de winter van 2018 merkte ik dat de voorbereiding vlot liep. Nog meer dan vorige winter merkte ik echter dat de echt specifieke zware trainingen meer en langer bleven doorwegen. De leeftijd, je voelt het dus echt wel. In de aanloop naar de eerste marathon in Oldebroek kwam dus ook de twijfel naar boven, gecombineerd met het besef dat ik van elke wedstrijd moest gaan genieten. Gelukkig ging de eerste marathon meteen met een goed gevoel. De resultaten wisselden af maar ik geraakte een aantal keer in de top 10, jammergenoeg zonder een echte uitschieter.
De behaalde constante resultaten bleken echter voldoende te zijn voor een selectie voor het WK en EK marathon: doel behaald dus. In aanloop naar het WK reed ik eind juni nog 1 van m'n beste wedstrijden ooit in Achterveld. Helaas ontbrak ook hier het beetje geluk om iets meer uit de brand te slepen dan een mooie ereplaats. In dezelfde periode kon ik ook op de fiets in de wielerwedstrijd voor Elite Zonder Contract in Zomergem bevestigen dat de conditie goed was. Ik ging dus ontspannen en met vertrouwen naar het WK toe.
Helaas kende ik daar een complete off-day. Al na 10km moest ik zonder enige kracht of fut in m'n benen de eerste groep laten rijden. De grootste ontgoocheling uit m'n skeelercarrière. Een klap waar ik toch even een weekje van moest bekomen. Gelukkig stond er een weekje therapie op het programma: cols pakken in de Franse Alpen. Daar vond ik de moed terug om te werken richting EK in Oostende.
Via een goeie wegwedstrijd op de Driedaagse van Zandvoorde (een speciale laatste keer na bijna 20 deelnames) stond ik weer net op tijd op scherp voor het EK. In een zeer sterk deelnemersveld presteerde ik deze keer wel op niveau. Het was niet genoeg om de eersten te volgen maar wel genoeg om vrede mee te nemen.
M'n allerlaatste Nederlandse wedstrijd werd ook een speciale: de 100km lange Bartlehiemtocht in Hallum. Ondanks de loodzware omstandigheden kon ik deze nog eens volledig uitrijden, wat ook weer goed was voor een plek in de top 20.
Afscheid nemen deed ik dan in stijl in de stad waar zoveel herinneringen liggen: Parijs. Geflankeerd door m'n 2 topvrouwtjes Helena en Janne en schoonzus- en broer Emma en Wim startten we onder de Eiffeltoren voor een zeer speciale marathon. De kopgroep met Bart Swings, Felix Rijhnen en nog enkele andere wereldkampioenen bleek een maat te sterk. In het volgende peloton kon ik echter wel vlot mee koers maken. Tot een kleine km voor het einde lag ik nog even solo op weg naar plek 10 maar ik werd nog bijgehaald in de sprint om uiteindelijk 20e te eindigen. Een resultaat om tevreden mee te zijn in een sterk internationaal deelnemersveld van 3000 skaters. Achteraf merkte ik dat er een apart klassement was voor 35-plussers en dat ik hier de wedstrijd won. Een resultaat dat me in ieder geval deed beslissen om misschien ook de komende jaren af en toe nog de skeelers aan te trekken voor een gelegenheidswedstrijdje zoals Parijs of Hallum. :-)

Een speciaal dankwoordje gaat uit naar de sponsors die ik tijdens m'n skeelerloopbaan tegen kwam, de vele vrienden die ik tijdens het skeeleren leerde kennen, maar vooral Helena die me gedurende de hele periode overal volgde en steunde!