Ik mag dan wel met skeelerpensioen zijn, met sportpensioen ben ik nog lang niet. Na de marathon van Parijs schakelde ik over naar looptrainingen en fietstrainingen met als doel de bosduatlon van Lembeke. 
De looptrainingen kon ik niet volledig naar wens uitvoeren door een lichte overbelasting aan m'n enkel. Op goed geluk dan maar.
Het parcours lag er redelijk zwaar bij. Door de droogte lagen veel stroken nog vrij zanderig. Door de zware regen op de nacht en de ochtend voor de bosduatlon waren de stroken die goed bolden echter ook zwaar en nat geworden.
Bij het lopen vond ik vrij snel m'n goede tempo in het spoor van Tim (Tevels) waarmee ik samen naar de duatlon toegewerkt had. Ik wisselde als 44e na 3,2km lopen om aan m'n favoriete onderdeel, 20km op de MTB, te beginnen. De verstandhouding met m'n Cube Reaction was meteen goed en ik kon heel wat atleten inhalen. Met een uiteindelijk 12e fietstijd kon ik oprukken naar de 15e plaats. Deze plaats kon ik vasthouden tijdens het afsluitend loopnummer om te finishen in 1u04:08. Qua plaats deed ik nooit beter. Helaas waren de omstandigheden te zwaar om een tijd on het uur te behalen. Maybe next time!

Het stond al een tijdje vast en werd met de start van het Fixoveloverhaal bevestigd als een goede keuze: 2018 zou m'n laatste skeelerseizoen worden. Het behalen van het WK marathon in Nederland en het EK marathon in Oostende werden m'n laatste doelen.
TIjdens de winter van 2018 merkte ik dat de voorbereiding vlot liep. Nog meer dan vorige winter merkte ik echter dat de echt specifieke zware trainingen meer en langer bleven doorwegen. De leeftijd, je voelt het dus echt wel. In de aanloop naar de eerste marathon in Oldebroek kwam dus ook de twijfel naar boven, gecombineerd met het besef dat ik van elke wedstrijd moest gaan genieten. Gelukkig ging de eerste marathon meteen met een goed gevoel. De resultaten wisselden af maar ik geraakte een aantal keer in de top 10, jammergenoeg zonder een echte uitschieter.
De behaalde constante resultaten bleken echter voldoende te zijn voor een selectie voor het WK en EK marathon: doel behaald dus. In aanloop naar het WK reed ik eind juni nog 1 van m'n beste wedstrijden ooit in Achterveld. Helaas ontbrak ook hier het beetje geluk om iets meer uit de brand te slepen dan een mooie ereplaats. In dezelfde periode kon ik ook op de fiets in de wielerwedstrijd voor Elite Zonder Contract in Zomergem bevestigen dat de conditie goed was. Ik ging dus ontspannen en met vertrouwen naar het WK toe.
Helaas kende ik daar een complete off-day. Al na 10km moest ik zonder enige kracht of fut in m'n benen de eerste groep laten rijden. De grootste ontgoocheling uit m'n skeelercarrière. Een klap waar ik toch even een weekje van moest bekomen. Gelukkig stond er een weekje therapie op het programma: cols pakken in de Franse Alpen. Daar vond ik de moed terug om te werken richting EK in Oostende.
Via een goeie wegwedstrijd op de Driedaagse van Zandvoorde (een speciale laatste keer na bijna 20 deelnames) stond ik weer net op tijd op scherp voor het EK. In een zeer sterk deelnemersveld presteerde ik deze keer wel op niveau. Het was niet genoeg om de eersten te volgen maar wel genoeg om vrede mee te nemen.
M'n allerlaatste Nederlandse wedstrijd werd ook een speciale: de 100km lange Bartlehiemtocht in Hallum. Ondanks de loodzware omstandigheden kon ik deze nog eens volledig uitrijden, wat ook weer goed was voor een plek in de top 20.
Afscheid nemen deed ik dan in stijl in de stad waar zoveel herinneringen liggen: Parijs. Geflankeerd door m'n 2 topvrouwtjes Helena en Janne en schoonzus- en broer Emma en Wim startten we onder de Eiffeltoren voor een zeer speciale marathon. De kopgroep met Bart Swings, Felix Rijhnen en nog enkele andere wereldkampioenen bleek een maat te sterk. In het volgende peloton kon ik echter wel vlot mee koers maken. Tot een kleine km voor het einde lag ik nog even solo op weg naar plek 10 maar ik werd nog bijgehaald in de sprint om uiteindelijk 20e te eindigen. Een resultaat om tevreden mee te zijn in een sterk internationaal deelnemersveld van 3000 skaters. Achteraf merkte ik dat er een apart klassement was voor 35-plussers en dat ik hier de wedstrijd won. Een resultaat dat me in ieder geval deed beslissen om misschien ook de komende jaren af en toe nog de skeelers aan te trekken voor een gelegenheidswedstrijdje zoals Parijs of Hallum. :-)

Een speciaal dankwoordje gaat uit naar de sponsors die ik tijdens m'n skeelerloopbaan tegen kwam, de vele vrienden die ik tijdens het skeeleren leerde kennen, maar vooral Helena die me gedurende de hele periode overal volgde en steunde!